Eindreflectie

Ik moet eerlijk zeggen dat ik in het begin niet honderd procent achter mijn keuze voor dit vak stond. Ik vond de Tweede Wereldoorlog altijd al interessant in de geschiedenisles maar daar stopt het ook. Maar wat heb ik me vergist. Ik heb zo veel bijgeleerd en ik vond het ook gewoon oprecht leuk.

Het bloggen was iets aparts. In het begin vond ik het een heel leuk idee. Het is fijn om je eigen plaatsje te hebben om je gedachten kwijt te kunnen. Soms had ik wel het gevoel dat ik echt iets moest zoeken om te posten zonder dat dit me echt interesseerde. Maar misschien is dit ook wel goed. Zo word ik gepusht om er elke dag mee bezig te zijn. Ik ben wel weer in de val getrapt waar ik elke keer in trap. Ik heb enorme last van uitstellen. En dit geldt ook voor het bloggen. Ik vind het heel leuk om dingen te posten waar ik echt mee bezig ben. Maar de verplichte post heb ik doorgeschoven naar de laatste dagen. In het begin dacht ik dat ik er gewoon wat moest inkomen maar het bleek dat het toch weer mijn slecht kantje was dat naar boven kwam. Toch schrijf ik deze laatste post met een goed gevoel. Het is fijn om eens iets anders te doen een x aantal pagina’s over een bepaald onderwerp te schrijven.

Ik vond het heel fijn dat we zelf ons eigen leerproces konden sturen. Zo zoek je dingen op die je oprecht interesseren. Ook de lessen waren zo opgebouwd. We vertrokken meestal van onze eigen inbreng. Alleen vind ik het spijtig dat ik op deze manier minder heb geleerd over de Eerste Wereldoorlog en de huidige oorlogen. Dit is natuurlijk mijn eigen schuld omdat ik er dan zelf meer over had moeten opzoeken. Hier kan ik dus uit besluiten dat ik nog iets meer begeleiding nodig heb. Zelf je leerproces sturen is heel fijn maar iets meer begeleiding kan dus in mijn geval zeker geen kwaad.

Ik ben wel blij dat ik mee ben geweest op de stadswandeling. Ik vind dit een hele fijne werkvorm. Ik hoop dat ik hem later ook eens kan toepassen met mijn eigen klas. Ik zou helemaal niet weten hoe ik eraan zou moeten beginnen. Ik denk dat ik hier gewoon te weinig achtergrond voor heb. Het was fijn geweest als we hier wat meer tips voor hadden gekregen. Maar het principe van het te vertrekken van een verhaal is wel iets waar ik over heb bijgeleerd. Het is voor kinderen, en voor mezelf, heel fijn om mee te worden gezogen in een verhaal. Zo wordt alles opeens veel boeiender. Ik was vaak zo mee met het verhaal dat ik de feiten niet goed van het verhaal kon onderscheiden. Dit is dat natuurlijk ook weer een kenteken van een geslaagd verhaal.

Mijn doel was vooral om te proberen te begrijpen wat de slachtoffers en de aanstokers van oorlogen dachten, voelden… . Dit is natuurlijk een zeer moeilijk doel om te bereiken. Je kan je natuurlijk altijd proberen in te leven in andere mensen. Dit is moeilijker naarmate de persoon verder van je eigen leefwereld staat. Zoals ik al vaker heb gezegd zit hier dan ook het probleem. Ik heb nooit oorlog meegemaakt en ik dit zal hopelijk ook nooit gebeuren. Mijn grootouders hebben heel soms wel eens iets verteld maar zelfs dat bleef beperkt. Ik kan mij ook weinig herinneren van de lessen over oorlog in de lagere school. In het middelbaar ben ik hier pas echt een beetje mee in contact gekomen. Ik denk dat hoe later je er mee bezig bent hoe moeilijker het misschien wordt om het te begrijpen.  Ik denk dat ik misschien ook wel een beetje een te positieve of romantische kijk op de oorlog had. Ik probeerde het aandeel van andere mensen buiten de aanstichters altijd wat te minimaliseren. Een oorlog was in mijn gedachten altijd maar opgericht door een select groepje maar er komt veel meer bij kijken. Als je ziet hoe minutieus Hitler was voorbereid dat weet je ook dat hier enorm veel mensen bij betrokken moeten zijn. Er zullen zeker heel veel mensen in oorlogen ergens bij betrokken worden waar ze absoluut niet achter staan maar er zijn er ook zeker die er bizarre gedachtepatronen op na houden.

Een hoogtepunt voor mij waren de bezoeken.  Het was heel fijn om zelf te kunnen beslissen waar we naartoe gingen. Ik denk ook dat we goede keuzes gemaakt hebben die ons geholpen hebben bij het uitwerken van onze lessen. Vooral het museum vond ik heel interessant. Dit is volgens mij de plaats waar ik het meest heb bijgeleerd en waar ik zelf daarna ook nog het meest over heb nagedacht. Mijn mening over de bezoek naar de Dossin kazerne en het fort van Breendonk kan je in een andere post lezen.

Bij het uitwerken van de lessen had ik het in begin een beetje moeilijk om het onderwerp duidelijk af te bakenen. Ik was veel ruimer aan het denken dan eigenlijk nodig was. Ik vond het fijn om ook echt met de informatie die we allemaal hebben meegekregen aan de slag te gaan. Zo stuit je ook nog op gaten in je kennis en zoek je hier weer meer over op. Het was fijn om met mijn groepsleden samen te werken. Ik denk dat we goed op elkaars ideeën konden inspelen. Doordat we echte lessen moesten uitwerken denk je ook meer na over bepaalde stukken uit de oorlog die daarvoor iets minder belangrijk leken. Het zijn de kleine delen die het geheel maken.

Ik kijk met een positieve blik terug op dit keuzetraject. Ik heb er veel over bijgeleerd. Niet alleen over de oorlog maar ook over onverwachte dingen zoals bloggen. Ik had nooit gedacht dat dit zou voorkomen in onze opleiding maar het is eens een verfrissend idee. Ik denk dat ik ook veel heb bijgeleerd over wereldoriëntatie in het algemeen. Ik denk dat ik zelf tijdens mijn stages te veel op de oppervlakte bleef. Ik denk dat dit vak mij gaat helpen met de lessen die ik in de rest van mijn leven ga moeten geven.