Een paar jaar geleden heb ik dit boek gelezen. Ik was er erg van onder de indruk. Het gaat over een man die naar een concentratiekamp wordt gestuurd. Hij vertelt in het boek hoe het leven daar verliep. Het is een erg aangrijpend boek en zet zeker aan tot nadenken.
In het volgende fragment kan je zijn verklaring voor een mens lezen.
Wie doodt, is een mens, wie onrecht doet of lijdt is een mens. Geen mens is hij die elk gevoel van grenzen verloren heeft en zijn bed deelt met een lijk. Wie heeft afgewacht tot zijn bedgenoot klaar was met sterven om hem een stuk brood af te nemen, is, ook al heeft hij daar geen schuld aan, verder verwijderd van het model van de denkende mens dan de primitiefste Pygmee of de gruwelijkste sadist.
Ik denk dat dit deels aansluit bij de discussie over de slechtheid van de mens.
Ik ben het niet helemaal eens met de stelling in het boek. Hij zegt dat een onmens iemand is die zijn grenzen niet meer kent. Maar een persoon die iemand dood kent zijn grenzen ook niet meer volgens mij. Zijn alle gruwelijke daden die gebeurt zijn in de Tweede Wereldoorlog ook niet sadistisch. De 'mensen' die dit geleid hebben zijn dan toch onmensen.
Ik denk dat de fout in de definitie zit die hier gegeven wordt. Al deze mensen, of ze nu doden, het bed delen met een lijk..., blijven wel mensen. Maar alleen is hier wel een verschil tussen een goede en een slechte mens. Maar wat als deze mensen dit doen onder zware beïnvloeding van anderen? Als mensen slechte daden doen onder druk van anderen zijn deze personen dan zelf ook slecht of hebben ze totaal fout gehandeld?
Bronnen: Is dit een mens - Primo Levi
http://www.literatuurplein.nl/boekdetail.jsp?boekId=567478
Geen opmerkingen:
Een reactie posten