Dossin kazerne

Naast een bezoek aan het Fort van Breendonk zijn Senne, Joyce en ik dus ook naar de Dossin kazerne geweest. Het was een overweldigende ervaring.

Het gebouw zelf is al een statement. Het is groot en indrukwekkend maar het straalt op een bepaalde manier ook rust en statigheid uit. Bij het binnenkomen valt meteen het moderne interieur en de gigantische muur met foto's op.

Deze muur vond ik heel indrukwekkend. De oorlog en zijn slachtoffers krijgt opeens een echt gezicht. Door de foto's die in kleur zijn kan je zien hoeveel en welke mensen het overleefd hebben. Dan vraag ik mij meteen af hoe dat komt. Waarom hebben zij het overleefd en niet de persoon die op de foto ernaast staat? Wat hadden bij goed gedaan en de anderen net niet? Of was het toeval of geluk?

Als eerste hebben we de film gekeken op het gelijkvloers. Als je dit ziet weet je meteen waar je aan toe bent. Het is hard. Maar het is ook zeker leerrijk! De film gaf heel veel informatie weer zonder je té hard te overweldigen. Ik was hier zeer door aangegrepen.

Op de volgende verdieping krijg je heel veel informatie. Je ziet er paspoorten hangen waar een stempel opstaat met JOOD. Het is vreselijk om te zien dat je bestempeld wordt met een woord. Alsof je heel je persoonlijkheid daarmee kan samenvatten. En toch zegt dat ene woord heel veel. In de ogen van Hitler ben je meteen ook SLECHT, een BEDREIGING, UITSCHOT... . Deze woorden schuilen hier ook allemaal achter.

Ik vond het ook heel pakkend dat ze de vergelijking maakten met de samenleving van vandaag. Dit was in een heel klein hoekje weergegeven en het mocht van mij zelfs veel groter geweest zijn. Ik heb de indruk dat het vandaag niet het Jodendom maar de Islam is die van alles de schuld krijgt. Ik zeg niet dat er een derde wereldoorlog zit aan te komen maar het is me tijdens de duur van dit vak nog extra opgevallen hoeveel haatgevoelens er in de wereld rondgaan.

De tweede verdieping vond ik het meest interessant. Je kon hier naar tientallen verhalen en getuigenissen van mensen luisteren/kijken. Er waren verhalen over hoop, verraad,angst... . Het was heel interessant om te horen hoe deze mensen allemaal een verschillende kijk op de oorlog hadden.

Bij de derde verdieping was vooral de gigantische prent van Auschwitz heel raar om te zien. Als je er recht voor stond leek het alsof je er zo binnen kon wandelen, alsof je zelf naar het concentratiekamp werd gebracht. Ik vond dit eigenlijk een hele goede afsluiter voor het museum. Alles wat je gelezen, gehoord of gezien had kon je in dat ene moment samenvatten. Ik kan me absoluut niet voorstellen hoe het moet geweest zijn om naar daar gebracht te worden. Al die onzekerheid, woede en angst moet ongelooflijk zijn geweest. Maar op het moment dat ik daar stond had ik heel even het gevoel dat ik het begreep.

Aan de overzijde van de straat was er ook een indrukwekkende ruimte. Hier werden alle namen van de mensen in de verschillende transporten afgeroepen. Als je bij een bepaald transport ging staan hoorde je de namen van de personen die hierop zaten duidelijker en de andere namen op de achtergrond. Het was heel beklemmend. Deze ruimte was in een kelder en dit zorgde mee voor dit gevoel. Nu hadden die gezichten die we aan het begin van het bezoek gezien hadden ook nog namen gekregen. Het gaat nu niet meer over cijfers maar over echte mensen.
Ik denk dat we altijd moeten rekening houden met deze laatste zin. Er zijn echt mensenlevens stuk gemaakt. Niet alleen van diegenen die de oorlog niet overleefd hebben maar ook mensen die het hebben meegemaakt, de families en vrienden van slachtoffers.

Laat dit nooit meer gebeuren!