Eindreflectie

Ik moet eerlijk zeggen dat ik in het begin niet honderd procent achter mijn keuze voor dit vak stond. Ik vond de Tweede Wereldoorlog altijd al interessant in de geschiedenisles maar daar stopt het ook. Maar wat heb ik me vergist. Ik heb zo veel bijgeleerd en ik vond het ook gewoon oprecht leuk.

Het bloggen was iets aparts. In het begin vond ik het een heel leuk idee. Het is fijn om je eigen plaatsje te hebben om je gedachten kwijt te kunnen. Soms had ik wel het gevoel dat ik echt iets moest zoeken om te posten zonder dat dit me echt interesseerde. Maar misschien is dit ook wel goed. Zo word ik gepusht om er elke dag mee bezig te zijn. Ik ben wel weer in de val getrapt waar ik elke keer in trap. Ik heb enorme last van uitstellen. En dit geldt ook voor het bloggen. Ik vind het heel leuk om dingen te posten waar ik echt mee bezig ben. Maar de verplichte post heb ik doorgeschoven naar de laatste dagen. In het begin dacht ik dat ik er gewoon wat moest inkomen maar het bleek dat het toch weer mijn slecht kantje was dat naar boven kwam. Toch schrijf ik deze laatste post met een goed gevoel. Het is fijn om eens iets anders te doen een x aantal pagina’s over een bepaald onderwerp te schrijven.

Ik vond het heel fijn dat we zelf ons eigen leerproces konden sturen. Zo zoek je dingen op die je oprecht interesseren. Ook de lessen waren zo opgebouwd. We vertrokken meestal van onze eigen inbreng. Alleen vind ik het spijtig dat ik op deze manier minder heb geleerd over de Eerste Wereldoorlog en de huidige oorlogen. Dit is natuurlijk mijn eigen schuld omdat ik er dan zelf meer over had moeten opzoeken. Hier kan ik dus uit besluiten dat ik nog iets meer begeleiding nodig heb. Zelf je leerproces sturen is heel fijn maar iets meer begeleiding kan dus in mijn geval zeker geen kwaad.

Ik ben wel blij dat ik mee ben geweest op de stadswandeling. Ik vind dit een hele fijne werkvorm. Ik hoop dat ik hem later ook eens kan toepassen met mijn eigen klas. Ik zou helemaal niet weten hoe ik eraan zou moeten beginnen. Ik denk dat ik hier gewoon te weinig achtergrond voor heb. Het was fijn geweest als we hier wat meer tips voor hadden gekregen. Maar het principe van het te vertrekken van een verhaal is wel iets waar ik over heb bijgeleerd. Het is voor kinderen, en voor mezelf, heel fijn om mee te worden gezogen in een verhaal. Zo wordt alles opeens veel boeiender. Ik was vaak zo mee met het verhaal dat ik de feiten niet goed van het verhaal kon onderscheiden. Dit is dat natuurlijk ook weer een kenteken van een geslaagd verhaal.

Mijn doel was vooral om te proberen te begrijpen wat de slachtoffers en de aanstokers van oorlogen dachten, voelden… . Dit is natuurlijk een zeer moeilijk doel om te bereiken. Je kan je natuurlijk altijd proberen in te leven in andere mensen. Dit is moeilijker naarmate de persoon verder van je eigen leefwereld staat. Zoals ik al vaker heb gezegd zit hier dan ook het probleem. Ik heb nooit oorlog meegemaakt en ik dit zal hopelijk ook nooit gebeuren. Mijn grootouders hebben heel soms wel eens iets verteld maar zelfs dat bleef beperkt. Ik kan mij ook weinig herinneren van de lessen over oorlog in de lagere school. In het middelbaar ben ik hier pas echt een beetje mee in contact gekomen. Ik denk dat hoe later je er mee bezig bent hoe moeilijker het misschien wordt om het te begrijpen.  Ik denk dat ik misschien ook wel een beetje een te positieve of romantische kijk op de oorlog had. Ik probeerde het aandeel van andere mensen buiten de aanstichters altijd wat te minimaliseren. Een oorlog was in mijn gedachten altijd maar opgericht door een select groepje maar er komt veel meer bij kijken. Als je ziet hoe minutieus Hitler was voorbereid dat weet je ook dat hier enorm veel mensen bij betrokken moeten zijn. Er zullen zeker heel veel mensen in oorlogen ergens bij betrokken worden waar ze absoluut niet achter staan maar er zijn er ook zeker die er bizarre gedachtepatronen op na houden.

Een hoogtepunt voor mij waren de bezoeken.  Het was heel fijn om zelf te kunnen beslissen waar we naartoe gingen. Ik denk ook dat we goede keuzes gemaakt hebben die ons geholpen hebben bij het uitwerken van onze lessen. Vooral het museum vond ik heel interessant. Dit is volgens mij de plaats waar ik het meest heb bijgeleerd en waar ik zelf daarna ook nog het meest over heb nagedacht. Mijn mening over de bezoek naar de Dossin kazerne en het fort van Breendonk kan je in een andere post lezen.

Bij het uitwerken van de lessen had ik het in begin een beetje moeilijk om het onderwerp duidelijk af te bakenen. Ik was veel ruimer aan het denken dan eigenlijk nodig was. Ik vond het fijn om ook echt met de informatie die we allemaal hebben meegekregen aan de slag te gaan. Zo stuit je ook nog op gaten in je kennis en zoek je hier weer meer over op. Het was fijn om met mijn groepsleden samen te werken. Ik denk dat we goed op elkaars ideeën konden inspelen. Doordat we echte lessen moesten uitwerken denk je ook meer na over bepaalde stukken uit de oorlog die daarvoor iets minder belangrijk leken. Het zijn de kleine delen die het geheel maken.

Ik kijk met een positieve blik terug op dit keuzetraject. Ik heb er veel over bijgeleerd. Niet alleen over de oorlog maar ook over onverwachte dingen zoals bloggen. Ik had nooit gedacht dat dit zou voorkomen in onze opleiding maar het is eens een verfrissend idee. Ik denk dat ik ook veel heb bijgeleerd over wereldoriëntatie in het algemeen. Ik denk dat ik zelf tijdens mijn stages te veel op de oppervlakte bleef. Ik denk dat dit vak mij gaat helpen met de lessen die ik in de rest van mijn leven ga moeten geven. 

Invloed van oorlog

Ik denk niet dat ik mij ooit echt ga kunnen voorstellen welke invloed een oorlog op een persoon kan hebben. Het staat zo ver van ons leven nu.

Ik denk dat angst het gevoel is dat het meeste voorkomt in het leven van mensen die zo'n gebeurtenis meemaken. Angst voor je eigen leven, voor het leven van mensen waarvan je houdt, angst voor wat er nog moet komen en angst voor het onbekende. Ik denk dat de onzekerheid in tijden van oorlog verschrikkelijk moet zijn. Je kan niet je eigen leven lijden op de manier die jij wil. Je leven wordt geleefd. Je kan maar een beperkt aantal keuzes maken. Ga je mee in het verzet, vecht je mee, aan wie zijn 'kant' sta je... . Maar al deze keuzes hebben met de oorlog te maken. Er is niets daarbuiten.

Iemand verliezen in een oorlog moet ook verschrikkelijk zijn. Misschien heeft die persoon er zelf voor gekozen om te gaan vechten, om zijn land en zijn bewoners te verdedigen. Maar het is natuurlijk nooit de bedoeling om te sterven. Dit is volgens mij heel moeilijk om te aanvaarden voor de achtergebleven familie en vrienden. Ook mensen die gestorven zijn die gewoon op straat liepen, die totaal geen aandeel hadden in de oorlog, hadden niet mogen sterven. Niemand heeft het recht om te beslissen om zo veel mensen te vermoorden. Als je wil strijden voor een doel moet je dat proberen te doen zonder daarbij andere mensen te  betrekken. Dit is volgens mij ook het gevoel die slachtoffers hadden.

Ik denk dat kinderen nu ook heel erg aangegrepen kunnen zijn voor een oorlog. Ik denk ook niet dat zij ooit ten volle zullen beseffen hoe zo'n gebeurtenis zo'n grote impact kan hebben op je leven. Maar het is belangrijk dat we het proberen te begrijpen.

Ik denk dat er weinige dingen zo veel invloed hebben op zo veel verschillende mensen als een oorlog. Het is zo vernietigend.

Lesidee

Mijn groepje (Senne, Joyce en ik) hebben ervoor gekozen om rond de Tweede Wereldoorlog te werken. Dit komt omdat we hier allemaal het meest in geïnteresseerd waren.

Het personage waarrond we gewerkt hebben is Mariëtte. Zij is een meisje van 12 jaar. Ze leeft nog bij haar ouders tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het gezin is het helemaal niet eens met het gedachtegoed van Hitler en ze besluiten om een Joods gezin in huis te nemen. Dit zorgt natuurlijk voor heel wat avonturen en geweldige verhalen. Deze twee gezinnen zullen de basis voor onze lessen worden.

Mariëtte heeft een aantal voorwerpen doorheen haar leven bijgehouden. Dit heeft ze gedaan omdat ze nooit wou vergeten wat er toen allemaal gebeurt was.

De voorwerpen die ze heeft bijgehouden zijn de volgende:

• Haar dagboek: Dit vormt een rode draad doorheen de lessen. Het is ook een sleutelpunt tijdens de les over D-Day. 
• Een trein: Hier begint het verhaal voor de meeste Joden die naar concentratiekampen worden gevoerd.
• Een Davidster: Hiermee werden de Joden gebrandmerkt. En zo belanden we ook in de concentratiekampen.
• Oude foto's: Dit vormt de basis rond een les over foto's en het fototoestel

Ik vind zelf dat we een hele fijne samenwerking hebben in ons groepje. Ook de uitstappen die we gedaan hebben, hebben ons zeker geholpen bij het opbouwen van onze lessen. 

Waarom het thema oorlog in het basisonderwijs?

Kinderen kijken ook naar het nieuws. Zij zien ook dat er op veel verschillende plaatsen ter wereld oorlog is. Het is belangrijk voor hen dat wij dat als leerkracht kunnen kaderen en kunnen uitleggen. Dit moet natuurlijk gebeuren op het niveau van het kind. Zij hebben er niets aan om de hele politieke toestand van een land te weten. Ze moeten volgens mij wel weten dat het niet overal ter wereld het leven hetzelfde loopt als hier. Als je les geeft in een stad komt dit volgens mij nog meer ter sprake. Hier heb je sowieso al meer diversiteit. En misschien zitten er wel kinderen in je klas die zijn moeten vluchten omdat er oorlog is in hun land.

Het is volgens mij ook belangrijk dat kinderen weten wat er vroeger is gebeurt. De wereld en zijn mensen zijn nu eenmaal zo door zijn geschiedenis. Er vallen veel dingen te verklaren door de geschiedenis. En je kan geen geschiedenis vertellen zonder les te geven over oorlog. Dit moet natuurlijk niet met alle schokkende details maar wel hetgeen dat die leerlingen op die moment aankunnen.

Het is ook gewoon belangrijk dat er bepaalde gebeurtenissen niet vergeten worden. Hopelijk kunnen wij of onze kinderen dan later gelijkaardige gebeurtenissen herkennen en stoppen. Daarom is het belangrijk dat ze correct ingelicht worden. En dit moet volgens mij niet wacht totdat ze volwassen zijn.

Het keuzetraject

Ik heb tijdens dit keuzetraject veel over mezelf geleerd.
Ik ben te weten gekomen dat ik vooral ben geïnteresseerd in de Tweede Wereldoorlog. Ik denk dat het mij aanspreekt om dat het totaal niet te begrijpen is. Ik heb op deze blog al meerdere malen gezegd dat ik er nog altijd niet bij kan dat één persoon zo veel invloed kan hebben op zo'n massa mensen. Dat er maar één iemand een verschrikkelijk idee in zijn hoofd moet hebben en dit moeten uiten op het juiste moment en dat dit enorme gevolgen kan hebben. Ook de heel zorgvuldige voorbereiding is me opgevallen. De organisatie van de concentratiekampen, het vervoer, het leger... . Het is letterlijk ongelooflijk.

Ik heb nu ook zelf ondervervonden dat vertrekken vanuit je eigen kennis en interesses veel beter is dan gewoon klassikaal lesgeven. Doordat we zelf ons onderwerp mochten kiezen ben je veel meer betrokken. Ook de gesprekken die begonnen zijn met de flappen in de klas hadden anders niet kunnen plaatsvinden. Je leert van en met elkaar.

Wat ik al langer wist is dat ik veel te weinig weet over de huidige oorlogen. Ik weet niet waarom ze begonnen zijn, wie er allemaal bij betrokken is, wat onze rol daarbij is... . Misschien was het beter geweest om hierbij toch nog meer informatie te krijgen in de klas.

Tot hiertoe heb ik al veel opgestoken en heb ik er ook zeker van genoten. Ik heb zeker geen spijt van dit keuzetraject.

Oorlog?!

Oorlog, wat is dat?

Van Dale:
oor·log (de; m; meervoud: oorlogen) 
1strijd tussen twee of meer volken: oorlog voeren; in oorlog zijn met; heilige oorlog omwille van het geloof gevoerd; een patatje oorlog met mayonaise en pindasaus
2onenigheid tussen twee personen of groepen van personen: het wordt oorlog tussen die twee; broodoorlog waarbij brood wordt verkocht tegen telkens lagere prijs

Een ding klopt volgens mij zeker: Een strijd tussen twee of meer volken.

Ik denk niet dat je een ruzie of conflict tussen een beperkt aantal mensen een oorlog kan noemen.

Wikipedia:
Oorlog is een gewapende strijd tussen volkeren of staten. Als etnische of religieuze groepen binnen dezelfde staat met elkaar een gewapende strijd voeren spreekt men van een burgeroorlog. Men spreekt van een wereldoorlog als een meerderheid van de grootste en sterkste landen over de hele wereld bij de oorlog betrokken is. Oorlogen tussen staten onderling zijn tegenwoordig zeldzaam.

Hier is volgens mij een belangrijke nuance in aangebracht. Namelijk dat een oorlog een gewapende strijd is.

Het enige wat ik mis in deze definities is dat ze niet weergeven hoe verschrikkelijk een oorlog is. Ze zeggen niet hoeveel geld het kost, hoeveel slachtoffers het eist, hoe levens het verwoest... .

Mijn definitie:
Een oorlog is een gewapende strijd tussen twee of meer volkeren of staten. Dit kan uit religieuze, territoriale of andere redenen. Het verwoest levens en kost heel veel geld. Het is vaak te voorkomen door duidelijke afspraken en goede communicatie.

Het bloggen: een tussenstand

Mijn eerste reactie toen ik hoorde dat we een blog moesten maken was: Leuk!.
Het is eens iets anders dan 10 pagina's over een bepaald onderwerp schrijven.

Het zorgt er ook voor dat ik elke dag met de materie bezig ben. Ik ben namelijk nogal een uitsteller. Doordat we elke dag een post moeten doen zet het me aan om meer over oorlog na te denken, er over te praten, dingen op te zoeken... .
Dit zorgt er ook voor dat het voor mij soms een echte opgave is om iets te posten. Het is vaak gebeurt dat ik er wel mee bezig ben maar dat het niet iets is wat nuttig zou kunnen zijn voor mijn blog. Soms heb ik het gevoel dat ik iets moet posten zonder dat het relevant is aan datgene waar ik die dag mee bezig ben.

Het is zeker een groeiproces. Hoe langer je ermee bezig bent hoe leuker het is om iets te posten. Het is wel zo dat ik trots ben op deze blog. Je hebt een duidelijk overzicht over wat je al hebt gedaan en je ziet ook je werk.

Het zou wel fijn zijn moesten we meer bij elkaar reageren. Ik moet hierbij niet de schuld op andere mensen steken want ik doe het zelf ook niet. Het is leuker om te weten dat mensen ook daadwerkelijk datgene lezen dat je gepost hebt.
Dus opdracht voor mezelf: reageer op datgene dat je leest.

Wetenswaardigheden over de Eerste Wereldoorlog

Bron: http://www.wereldoorlog1418.nl/wetenswaardigheden/index.html

Op deze website staan er allerlei wetenswaardigheden. Ik weet niet wat er wel en wat er niet van waar is maar het blijft wel interessant.

Dit zijn enkele weetjes die mij opvielen:

In de Eerste Wereldoorlog werden maden van de blauwgroene bromvlieg (luciala sericata) gebruikt om rottend mensenvlees rond wonden weg te vreten. Als de patiënt begon te kermen, was de wond schoon genoeg en werden de maden verwijderd. In sommige landen wordt deze methode nog steeds toegepast, maar dan wel met steriele maden. B

Dat dit nog gebruikt wordt vind ik ongelooflijk. Ik vind het wel verbazingwekkend hoe inventief ze waren. Ik vraag me ook af hoe ze hierop gekomen zijn. Trial and error?

Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werden op het Britse eilandenrijkalle wegwijzers verwijderd omdat ze de Duitse troepen bij een eventuele inval konden helpen de weg te vinden.  

Dat ze zelfs hieraan dachten!

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden in Engeland soldatenkoppen van papier-mâché gemaakt om sluipschutters (‘snipers’) te misleiden. Deze koppen werdenbovenop de loopgraven geplaatst en uit de inslag van de kogel kon men dan depositie van de sluipschutter vaststellen. Om het allemaal nog echter te laten lijken kreeg zo’n kop een brandende sigaret in de mond geplaatst. Deze werd door een soldaat in de loopgraaf brandend gehouden via een buisje. 

Dit is weeral verbazingwekkend inventief vind ik.

Er staan ook veel feiten te lezen over het aantal slachtoffers, hoeveel geld het gekost heeft, verwijten naar allerlei mensen...
Dit bevestigd nog maar eens dat oorlog ongelooflijk veel geld en mensenlevens eist en dat het voortbeweegt op haat.

Dossin kazerne

Naast een bezoek aan het Fort van Breendonk zijn Senne, Joyce en ik dus ook naar de Dossin kazerne geweest. Het was een overweldigende ervaring.

Het gebouw zelf is al een statement. Het is groot en indrukwekkend maar het straalt op een bepaalde manier ook rust en statigheid uit. Bij het binnenkomen valt meteen het moderne interieur en de gigantische muur met foto's op.

Deze muur vond ik heel indrukwekkend. De oorlog en zijn slachtoffers krijgt opeens een echt gezicht. Door de foto's die in kleur zijn kan je zien hoeveel en welke mensen het overleefd hebben. Dan vraag ik mij meteen af hoe dat komt. Waarom hebben zij het overleefd en niet de persoon die op de foto ernaast staat? Wat hadden bij goed gedaan en de anderen net niet? Of was het toeval of geluk?

Als eerste hebben we de film gekeken op het gelijkvloers. Als je dit ziet weet je meteen waar je aan toe bent. Het is hard. Maar het is ook zeker leerrijk! De film gaf heel veel informatie weer zonder je té hard te overweldigen. Ik was hier zeer door aangegrepen.

Op de volgende verdieping krijg je heel veel informatie. Je ziet er paspoorten hangen waar een stempel opstaat met JOOD. Het is vreselijk om te zien dat je bestempeld wordt met een woord. Alsof je heel je persoonlijkheid daarmee kan samenvatten. En toch zegt dat ene woord heel veel. In de ogen van Hitler ben je meteen ook SLECHT, een BEDREIGING, UITSCHOT... . Deze woorden schuilen hier ook allemaal achter.

Ik vond het ook heel pakkend dat ze de vergelijking maakten met de samenleving van vandaag. Dit was in een heel klein hoekje weergegeven en het mocht van mij zelfs veel groter geweest zijn. Ik heb de indruk dat het vandaag niet het Jodendom maar de Islam is die van alles de schuld krijgt. Ik zeg niet dat er een derde wereldoorlog zit aan te komen maar het is me tijdens de duur van dit vak nog extra opgevallen hoeveel haatgevoelens er in de wereld rondgaan.

De tweede verdieping vond ik het meest interessant. Je kon hier naar tientallen verhalen en getuigenissen van mensen luisteren/kijken. Er waren verhalen over hoop, verraad,angst... . Het was heel interessant om te horen hoe deze mensen allemaal een verschillende kijk op de oorlog hadden.

Bij de derde verdieping was vooral de gigantische prent van Auschwitz heel raar om te zien. Als je er recht voor stond leek het alsof je er zo binnen kon wandelen, alsof je zelf naar het concentratiekamp werd gebracht. Ik vond dit eigenlijk een hele goede afsluiter voor het museum. Alles wat je gelezen, gehoord of gezien had kon je in dat ene moment samenvatten. Ik kan me absoluut niet voorstellen hoe het moet geweest zijn om naar daar gebracht te worden. Al die onzekerheid, woede en angst moet ongelooflijk zijn geweest. Maar op het moment dat ik daar stond had ik heel even het gevoel dat ik het begreep.

Aan de overzijde van de straat was er ook een indrukwekkende ruimte. Hier werden alle namen van de mensen in de verschillende transporten afgeroepen. Als je bij een bepaald transport ging staan hoorde je de namen van de personen die hierop zaten duidelijker en de andere namen op de achtergrond. Het was heel beklemmend. Deze ruimte was in een kelder en dit zorgde mee voor dit gevoel. Nu hadden die gezichten die we aan het begin van het bezoek gezien hadden ook nog namen gekregen. Het gaat nu niet meer over cijfers maar over echte mensen.
Ik denk dat we altijd moeten rekening houden met deze laatste zin. Er zijn echt mensenlevens stuk gemaakt. Niet alleen van diegenen die de oorlog niet overleefd hebben maar ook mensen die het hebben meegemaakt, de families en vrienden van slachtoffers.

Laat dit nooit meer gebeuren!

Fort van Breendonk

Vrijdag zijn wij naar het Fort van Breendonk en de Dossin kazerne geweest.
Als ik zou moeten kiezen tussen de twee kies ik zeker voor de kazerne. Dit gaf voor mij een duidelijker en interessanter beeld van de wereldoorlog weer.
Het was misschien geen goed idee om het allebei op een dag te doen. Het werd allemaal nogal zwaar. Maar ik heb er uiteindelijk geen spijt van.Ik heb er veel van geleerd en ik zal het nooit vergeten.

De aankomst in Breendonk zelf zette de toon al. Er was prikkeldraad, wegversperringen, hekken... . Je wist meteen waar je aan toe was.
Wij hadden samen met een klas afgesproken dat we met hen mee mochten gaan met de gids. We dachten dat dit goed was zodat we konden zien hoe het aan de kinderen (van het 6de leerjaar) werd uitgelegd. Dit werd volgens mij op een zeer correcte manier gedaan. De leerlingen kregen veel informatie mee maar het werd zeker niet te choquerend. Hierdoor hebben we volgens mij ook wel wat informatie gemist en het mocht ook allemaal wat levendiger verteld worden.

Het was wel zeer indrukwekkend om in de gangen alleen al rond te lopen. Je kon je nu nog meer verplaatsen in de gevangenen. Het was vreselijk om te zien in wat voor levensomstandigheden deze mensen hebben moeten overleven.

Julius Nathan, eerste dode, premier mort. 

De folterkamer heeft de grootste indruk op mij achtergelaten. Iedereen kon het geroep en geschreeuw van de gefolterde horen in de kamers en je wist dat jij waarschijnlijk ooit ook naar die kamer moest. Het was zeker mogelijk dat je totaal onterecht werd gemarteld. Ze bleven maar doorgaan tot je iets zou lossen. Maar wat als je nu niets wist? Ook de plaats waar de mensen doodgeschoten of opgehangen werden omdat ze iets fout hadden gedaan was indrukwekkend. Het was heel bizar om op de plaats te staan waar doden waren gevallen.

De haak in de folterkamer. Hieraan werden de slachtoffers met hun armen achter hun rug aan opgehangen tot ze bezweken van de pijn. 

Ik vond het ook fijn dat er enkele foto's werden opgehangen doorheen de rondleiding. Zo kwamen er verschillende personen terug voor. Dit was goed omdat je dan niet over fictieve personen hoefde de praten maar dat je je echt een gezicht voor de geest kon halen.

Het is nog altijd zeer moeilijk om voor te stellen hoe het leven toen geweest moet zijn. Ik denk ook dat niemand ooit ten volle kan begrijpen wat dat was. Maar het is volgens mij zeker belangrijk dat we dat wel proberen. Dat we ons blijven herinneren hoe verschrikkelijk het was. Dat we alle kinderen/jongeren blijven inlichten over wat er gebeurt is zodat ook zij in de toekomst mogelijke gelijke gebeurtenissen kunnen herkennen en tegenhouden.

Utoya

WAT?!
Dat is het enige wat ik kan denken bij het lezen van het volgende forum:
http://www.internetkluis.com/forum/index.php?topic=1569.15

Hieronder vindt u enkele stukken die op het forum staan.

Utoya is een SOCIALISTISCH hersenspoelingskamp voor jonge tieners,
die mentaal nog erg kwetsbaar zijn.
Slaat de hersenspoeling aan, dan gaan deze tieners verder in dit onware gedachtegoed.
En worden eventueel zelf terrorist, die gretig zijn om mensen te vermoorden voor het gedachtegoed.
Zelfs voor het opblazen van kleine kindertjes op scholen deinzen ze niet terug.


Ik dacht dat de jongeren op het kamp het slachtoffer waren, nee???

In tegenstelling tot populair geloof was Hitler allerminst rechts:

Hitler was links komende uit de NSDAP, de toemalige Duitse Arbeiderspartij.

It's all in a name!

Ik begin me sterk af te vragen of ik mijn mening over het goede of slechte van de mens niet moet wijzigen. Ik denk dat ik een iets te idealisitisch beeld had van de mens. Mensen kunnen fouten maken en dat maakt hen absoluut geen slechte mensen. Maar er zijn er ook die zo'n grote fouten maken dat ze nooit goed kunnen zijn.

Kinderen in een oorlog

Er zijn verschillende redenen waarom onderwijs zwaar te lijden heeft onder oorlogen en gewapende conflicten. Zo zijn scholen vaak het doelwit van aanslagen. De kinderen zelf krijgen te maken met geweld, worden verkracht of ontvoerd. Daardoor durven veel jonge kinderen (en hun ouders) niet naar school gaan, vooral meisjes niet.

Dit is een deel van een artikel uit De Morgen. 
Kinderen zijn de toekomst. Op school leren ze dat er een andere manier is om met conflicten om te gaan. Maar als ze dit niet ervaren groeien zij alleen maar op in de oorlog. Ook zij zullen dan alleen maar oorlog voeren en misschien niet zo snel zoeken naar alternatieven. Geweld is voor hen dan dagelijkse kost. 

De VN-organisatie stelt het systeem van humanitaire hulp in vraag. "Dat systeem laat kinderen in dergelijke landen links liggen omdat minder dan twee procent van de humanitaire hulp (ongeveer 108 miljoen euro) naar onderwijs gaat", aldus Watkins.

Ik denk dat hier absoluut de oplossing ligt. Onderwijs kan de basis zijn voor het stoppen van een oorlog en ook van de dagelijkse verbetering van het leven van de kinderen (en hun ouders).

Ik hoop dat hier snel verandering in komt!


Bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/990/Buitenland/article/detail/1229767/2011/03/01/28-miljoen-kinderen-niet-naar-school-door-oorlog.dhtml

Aanrader! (nogmaals)

Het volgende boek is ook echt een aanrader: Aboke girls van Els De Temmerman. Het gaat over een meisjesschool in Noord-Oeganda. Alle meisjes worden ontvoerd door het Lord's Resistance Army. Dit is een leger onder leiding van Joseph Kony. Een zuster van de school maakt het tot haar missie om alle meisjes terug vrij te krijgen.

Het boek vertelt echt een afschuwelijk verhaal over verkrachting, vluchten, oorlog... .

Verwacht je aan veel emoties en kwaadheid maar ook verwondering over de doorzetting en de liefde waarmee de zuster voor de meisjes door het vuur gaat.

Aanrader!

Een paar jaar geleden heb ik dit boek gelezen. Ik was er erg van onder de indruk. Het gaat over een man die naar een concentratiekamp wordt gestuurd. Hij vertelt in het boek hoe het leven daar verliep. Het is een erg aangrijpend boek en zet zeker aan tot nadenken.

In het volgende fragment kan je zijn verklaring voor een mens lezen. 
Wie doodt, is een mens, wie onrecht doet of lijdt is een mens. Geen mens is hij die elk gevoel van grenzen verloren heeft en zijn bed deelt met een lijk. Wie heeft afgewacht tot zijn bedgenoot klaar was met sterven om hem een stuk brood af te nemen, is, ook al heeft hij daar geen schuld aan, verder verwijderd van het model van de denkende mens dan de primitiefste Pygmee of de gruwelijkste sadist.

Ik denk dat dit deels aansluit bij de discussie over de slechtheid van de mens. 
Ik ben het niet helemaal eens met de stelling in het boek. Hij zegt dat een onmens iemand is die zijn grenzen niet meer kent. Maar een persoon die iemand dood kent zijn grenzen ook niet meer volgens mij. Zijn alle gruwelijke daden die gebeurt zijn in de Tweede Wereldoorlog ook niet sadistisch. De 'mensen' die dit geleid hebben zijn dan toch onmensen. 
Ik denk dat de fout in de definitie zit die hier gegeven wordt. Al deze mensen, of ze nu doden, het bed delen met een lijk..., blijven wel mensen. Maar alleen is hier wel een verschil tussen een goede en een slechte mens. Maar wat als deze mensen dit doen onder zware beïnvloeding van anderen?  Als mensen slechte daden doen onder druk van anderen zijn deze personen dan zelf ook slecht of hebben ze totaal fout gehandeld?

Bronnen: Is dit een mens - Primo Levi
              http://www.literatuurplein.nl/boekdetail.jsp?boekId=567478

The wave

Vandaag hadden we het over de film 'The Wave'. Ik heb deze film gezien in het middelbaar. Het ging toen net zoals in de film over de Tweede Wereldoorlog. Ook wij geloofden niet dat één mens zo veel macht kon hebben. Het is dan ook onbegrijpelijk. Je zou denken dat wij allemaal verstandig genoeg zijn om ons hiervan af te kunnen zetten.

Maar wat ik niet besefte was dat iedereen bij een groep wil horen. Er zijn maar enkele mensen die zich echt durven afzetten van de norm, van de grote groep. De meerderheid loopt mee bij de groep waar ze denken dat ze het veiligst zijn. Dit zie je ook in het dagelijkse leven denk ik. Alleen neemt het in de film en in de Tweede Wereldoorlog een extremere vorm aan.

De film heeft een zeer grote indruk op mij achtergelaten en zet zeker aan tot nadenken.
Volgende vraag kwam vandaag ook ter sprake: Kan de holocaust ook vandaag nog gebeuren?.
Ik hoop dat we geleerd hebben uit het verleden. Dat we leren uit onze fouten en die van anderen. Maar ook deze film bewijst dat het wel mogelijk is.
Ik denk dat we absoluut niet kunnen uitsluiten dat het ooit nog gebeurt.

Dit is zeker iets waar ik de volgende dagen nog over ga nadenken!

Ilse Koch

Dit is de vrouw die de lampenkappen van mensenhuid zou hebben gemaakt.

Weerzinwekkend!

Waar of niet waar, het blijft verschrikkelijk.

Er zijn heel veel mensen die het wel geloven en alleen dat al bewijst hoe verschrikkelijk deze oorlog was.

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Ilse_Koch

Reden?

Ken jij een betere reden om oorlog te voeren dan voor de vrede?

Is er een betere reden dan de vrede?
Is het niet hypocriet om oorlog te voeren voor vrede?
Is oorlog nodig?
Zijn er bepaalde problemen die alleen op deze manier opgelost kunnen worden?

Welkom!

Welkom in mijn LAB!

Ik ben Kaat en ik ga jullie twee weken lang mee laten kijken in mijn hoofd.
Alles waar ik aan denk, wat ik de moeite vind om te delen... zal ik hier posten.
Ik hoop dat jullie er van genieten en er misschien zelfs iets van opsteken.

Ik hoop dat ik zelf veel meer ga te weten komen over verschillende oorlogen maar in het bijzonder de Tweede Wereldoorlog. Deze oorlog heeft me altijd al het meest geïnteresseerd.
          Hoe kan één man zo'n verschrikkelijke gebeurtenis in gang zetten?
          Is het mogelijk dat dit nog eens gebeurt?
          Wat zijn de gevoelens bij alle nabestaanden?
          Kan dit nog eens gebeuren?
         ...

Ik zit zelf ook nog met veel vragen en ik hoop daar deze twee weken antwoorden op te vinden.
Laten we eraan beginnen!

Veel plezier!